Cleveland Cavaliers (znani także jako Cavs) – zawodowa drużyna koszykarska, mającą swoją siedzibę w Cleveland. Zaczęli grać w National Basketball Association (NBA) w 1970, w 2007 r. zdobyli swoje pierwsze mistrzostwo Konferencji Wschodniej.
Cavaliers zaczęli grać w NBA w 1970, w hali Cleveland Arena pod wodzą trenera Billa Fitcha, osiągając najgorszy wynik w lidze 15–67. Drużyna miała być budowana wokół numeru jeden draftu z roku 1971 Austina Carra, który był znakomitym strzelcem na uczelni Notre Dame, jednakże Carr doznał kontuzji nogi na początku kariery co nie pozwoliło mu zostać świetnym zawodnikiem zawodowym.

Następne sezony pokazały, że Cavaliers poprawili swoje wyniki na boisku dzięki grze utalentowanych zawodników takich jak Bingo Smith, Jim Chones, Jim Cleamons i Dick Snyder. Cleveland poprawili swój wynik na 23–59 w sezonie 1971-72, w sezonie 1972-73 osiągnęli bilans 32–50 i osiągając mały krok wstecz w sezonie 1973-74 kiedy uzyskali wynik 29–53. W 1974 Cavaliers przenieśli się do nowej hali Richfield Coliseum mieszczącej się na przedmieściach Cleveland. W sezonie 1974-75 Cavaliers ukończyli sezon tuż za play-off z wynikiem 40–42.

W sezonie 1975-76 Cavaliers grali w składzie z Carrem, Smithem, Chonesem, Snyderem i nowym zawodnikiem Nate Thurmondem. Fitch pomógł zdobyć drużynie tytuł mistrza dywizji, kończąc sezon z wynikiem 49–33. Fitch zdobył wtedy tytuł trenera roku, wprowadzając Cavs do ich pierwszych play-off.

Cavs wygrali w pierwszej rundzie z Washington Bullets 4–3, dzięki wielu rzutom w ostatnich minutach. Mecze te były znane jako “Cud z Richfield”. Jednakże z powodu kontuzji Jima Chonesa Cavaliers przegrali w finale konferencji z Boston Celtics.

Cleveland wygrało 43 mecze w następnych dwóch sezonach (1976-77 i 1977-78), ale odpadali we wczesnych fazach play-off. Kiedy w sezonie 1978-79 uzyskali wynik 30–52, Fitch zrezygnował ze stanowiska trenera drużyny. W sezonie 1979-80, następcą Fitcha na stanowisku trenera został Stan Albeck, a Cavs osiągnęli wynik 37–45.

1980–1983: Lata rządów Stepiena

W 1980 nowym właścicielem drużyny został Ted Stepien. Nowy właściciel zatrudniał i zwalniał wielu trenerów, a także kupował słabych zawodników i wybierał nienajlepszych zawodników w drafcie.

Na początku swoich rządów Stepien chciał zmienić nazwę drużyny na "Ohio Cavaliers", tak aby mogła rozgrywać swoje mecze w Buffalo, Nowym Jorku i Pittsburgu. Stworzył także piosenkę bojową w rytm polki.

Chaos w drużynie Cavaliers odbijał się w wynikach na boisku. W sezonie 1980-81 (pierwszym Stepiena jako właściciela) drużyna uzyskała wynik 28–54, natomiast rok później wynik wynosił już 15–67. W sezonie 1981-82 drużyna przegrała 19 ostatnich meczów w sezonie, a na starcie nowego przegrała 5 pierwszych spotkań co jest najdłuższą serią przegranych spotkań pod rząd w historii NBA. Chociaż drużyna poprawiła swoje wyniki (23-59) na mecze do hali która mogła pomieścić więcej niż 20 000 przychodziło tylko 3,900 kibiców. Stepien zagroził, że przeniesie drużynę do Toronto i zmieni jej nazwę na „Toronto Towers”, lecz bracia George i Gordon Gund odkupili drużynę i zdecydowali pozostawić drużynę w Cleveland (w 1993 Toronto będzie miało drużynę, która będzie się nazywać Toronto Raptors.) Dwa lata później Gundowie zmienili kolory koszulek z czerwonych i złotych na pomarańczowo-czerwono-niebieskie.

1983–1993: Nowy wygląd

W 1986 drużyna zakupiła lub pozyskała z draftu Brada Daugherty, Marka Price, Rona Harpera i Larry'ego Nance. Tych czterech zawodników (dopóki Harper nie został sprzedany do Los Angeles Clippers w 1989 w zamian za prawa do Danny'ego Ferry) utworzyło trzon drużyny. Pod wodzą trenera Lenny'ego Wilkensa Cleveland osiągnęło play-off osiem razy w ciągu dziewięciu sezonów, w tym w ciągu trzech sezonów udało im się uzyskać ponad 50 zwycięstw.

W 1989 Cavs trafili w pierwszej rundzie play-off na Chicago Bulls. W czwartym meczu z serii do trzech zwycięstw Cleveland pokonali Chicago po dogrywce 108–105 i wyrównali serię na 2–2. Ostatni mecz był rozgrywany w Cleveland. Trzy sekundy przed końcem spotkania Cavaliers prowadziło jednym punktem. W ostatniej akcji piłkę otrzymał Michael Jordan, który trafił do kosza mimo że próbował go powstrzymać Craig Ehlo. Ten fantastyczny rzut przeszedł do historii jako "The Shot". Największym osiągnięciem w tym okresie był sezon 1991-92, kiedy to w osiągnęli wynik 57–25 i awansowali do finału konferencji gdzie przegrali z Chicago Bulls 4–2.

1993–2003: Długa szamotanina

Kiedy kariery zakończyli Nance, Daugherty i Price, drużyna nie była w stanie dobrze pokazać się w play-off. Po sezonie 1992-93, kiedy Cavaliers uzyskali wynik 54-28 w sezonie zasadniczym lecz przegrali we wczesnej fazie play-off, ówczesny trener Wilkens przeszedł do Atlanta Hawks.

W sezonie 1993-94 trenerem drużyny został Mike Fratello. Pod jego wodzą Cavaliers zostało jedną z najlepszych broniących drużyn w NBA, a ich głównym zawodnikiem był rozgrywający Terrell Brandon. Chociaż Cavs regularnie awansowali do play-off to nie udawało im się przejść pierwszej rundy.

W 1994 Cavs przenieśli się do Gund Arena, która mogła pomieścić 20 562 kibiców. Arena ta była także miejscem rozgrywania meczu gwiazd w 1997.

Niestety, nawet tacy zawodnicy jak Shawn Kemp i Žydrūnas Ilgauskas nie zapewnili drużynie sukcesów. Fratello został zwolniony w czasie sezonu 1998-99.

2003–obecnie: Era LeBrona Jamesa
Cleveland Cavaliers kontra Chicago Bulls w 2006

Po sezonie 2002-2003, w Drafcie miał wziąć udział gwiazdor uczelni St. Vincent - St. Mary z Akron, znajdującego się zaledwie niecałe pięćdziesiąt kilometrów od Cleveland, LeBron James ogłoszony przez media na gracza pokroju Michaela Jordana i przyszłą wielką gwiazdę całej ligi. W środowisku NBA powszechny był pogląd, że słabo radząca sobie na początku sezonu drużyna Cavaliers specjalnie odpuściła drugą cześć sezonu, aby mieć jak największe szanse w losowaniu do Draftu na pierwszy numer. Tak też się stało i pod koniec czerwca w Madison Square Garden bez wahania wybrali Jamesa. W 2003 drużyna zmieniła także kolory koszulek z pomarańczowo-czerwono-niebieskich z powrotem na czerwono-złote.

James był uznawany za gracza, który w przyszłości wniesie wiele dobrego do gry swojej drużyny. Sezon 2003-04 zapowiadał się bardzo dobrze dla Cavaliers, a James zdobył miano najlepszego pierwszoroczniaka w NBA.

Nadzieje były jeszcze większe w sezonie 2004-05, kiedy to James stał się supergwiazdą ligi poprawiając swoje wyniki w zdobytych punktach, skuteczności, liczbie asyst i zbiorek. Pomimo straty Carlosa Boozera z powodu kontrowersyjnego zajścia, James stworzył trzon drużyny z Žydrūnasem Ilgauskasem i Drew Goddenem. Po obiecującym początku sezonu końcówka nie była tak udana i Cleveland nie awansowała do play-off, zajmując 8. miejsce razem z New Jersey Nets i przegrywając dodatkowy mecz. Wyniki te spowodowały zwolnienie trenera drużyny Paula Silasa i menadżera Johna Paxsona.

Okres po sezonie 2004-05 był dla Cavaliers czasem wielu zmian. Nowym właścicielem drużyny został Dan Gilbert, nowym trenerem Mike Brown, a nowym menadżerem został były zawodnik Danny Ferry. W sezonie 2005-06 Cavaliers awansowali do play-off po raz pierwszy od sezonu 1997-98. Po zwycięstwie w pierwszej rundzie z Washington Wizards, przegrywali już 2–0 z Detroit Pistons w drugiej rundzie, aby wygrać trzy kolejne spotkania i wyjść na prowadzenie w serii. Jednakże przegrali zacięty szósty mecz u siebie, a następnie ponieśli porażkę w siódmym, decydującym meczu 79–61. Cavaliers ustanowili dwa rekordy w tym meczu: najmniejsza liczba punktów zdobyta w meczu (61) i najmniejsza liczba punktów zdobyta w jednej połowie (23).

W 2007 Cavs kontynuowali pasmo sukcesów uzyskując wynik 50-32 i awansując do play-off z drugiego miejsca, co pozwalało im mieć przewagę swojego parkietu aż do finału konferencji. Cavaliers wygrali w pierwszej rundzie 4-0 i było to ich pierwsze zwycięstwo do zera w historii. W drugiej rundzie Cleveland zmierzyło się z New Jersey Nets, których pokonali 4-2. W ostatnim spotkaniu, wygranym 88-72, James zdobył 23 punkty, 8 zbiórek i 8 asyst.

Cavaliers zmierzyli się z Pistons po raz drugi z rzędu w play-off, tym razem w finale konferencji. Po przegraniu dwóch spotkań w Detroit, Cleveland znów wyszło na prowadzenie 3-2, tak samo jak w ubiegłym roku, ale tym razem Cavaliers wyeliminowali Pistons po sześciu spotkaniach i zostali dopiero trzecią drużyną, która w finale konferencji przegrywając 0-2 awansowała do finału NBA. W ostatnim spotkaniu debiutant Daniel Gibson zdobył najwięcej punktów w karierze, 31. Finał NBA był krótką przygodą, ponieważ przegrali gładko 4-0 z San Antonio Spurs.

W sezonie 2007/2008 drużyna Cleveland Cavaliers dotarła do półfinału konferencji wschodniej, gdzie uległa zespołowi Boston Celtics, ale dopiero po siódmym spotkaniu w Bostonie, w którym świetnie zaprezentował się LeBron James, zdobywając 45 punktów. Jednak nie pozwoliło to drużynie ze stanu Ohio przechylić szali na swoja stronę. Wynik siódmego spotkania – 92-97.


Skład:

Darrel Jackson    
Daniel Gibson    
Maurice Williams    
Tarence Kinsey    
Wally Szczerbiak    
Žydrūnas Ilgauskas    
Delonte West
Anderson Varejão    
Eric Snow    
J. J. Hickson    
LeBron James
Trey Johnson    
Shaquille O'Neal    
Lorenzen Wright