Boston Celtics – amerykańska profesjonalna drużyna koszykarska, występująca w lidze NBA. Klub, założony w 1946 r. w Bostonie, współtworzył ligę BAA, która w 1949 r. przekształciła się w NBA. Celtics występują w Dywizji Atlantyckiej Wschodniej Konferencji ligi. Właścicielem drużyny jest Wycliffe Grousbeck, trenerem Doc Rivers, zaś menedżerem generalnym Danny Ainge. Celtowie, z 17 tytułami mistrzowskimi, są najbardziej utytułowanym klubem NBA.
Celtowie to rdzenni mieszkańcy obszarów Zachodniej Europy - Irlandii, Bretanii i Wysp Brytyjskich. Nazwa nawiązuje w ten sposób do licznych emigrantów, głównie irlandzkich, spośród których rekrutuje się trzon ludności zamieszkującej północno-wschodnie stany USA, w tym Massachusetts. Do tej tradycji nawiązuje także logo klubu, w którym jest leprechaun.
Prawie od początku istnienia (od 1950 r.) do 1966 r. drużyną kierował trener Arnold "Red" Auerbach. Za jego kadencji Celtics zdobył dziewięć tytułów mistrzowskich NBA, z czego osiem zostało wywalczonych rok po roku.

Pierwszy znaczącym posunięciem transferowym Auerbacha było pozyskanie w 1951 r. znakomitego rozgrywającego Boba Cousy. Kilka lat później oddał do St. Louis Hawks dwóch doświadczonych zawodników, Eda Macauleya i Cliffa Hagana, w zamian za prawo pierwszego wyboru w drafcie przed sezonem 1956-1957, zyskując w ten sposób 208-centymetrowego Bill Russella, grającego na pozycji centra. Auerbach zaangażował również K.C. Jonesa i Tommy'ego Heinsohna. Po roku korzystając z przysługującego Celtics wyboru w pierwszej rundzie draftu, dodał do ekipy obrońcę, Sama Jonesa. Z tymi zawodnikami Auerbach zdominował ligę w latach 60.

Po zakończeniu sezonu 1965-1966 Auerbach przekazał swoje obowiązki Russellowi, który stał się pierwszym w NBA czarnym głównym trenerem. Pod wodzą Russella, pełniącego przez trzy sezony podwójną rolę trenera i zawodnika, Boston Celtics wywalczyli mistrzostwo ligi jeszcze dwa razy. Dorobek ten powiększył się o dwa tytuły w latach 70, gdy trenerem był Heinson, a czołowymi zawodnikami John Havlicek i Dave Cowens.

Jednak bostończycy już w sezonie 1977-1978 uzyskali poniżej 50% zwycięstw. Wtedy Auerbach, mając prawo pierwszego wyboru w drafcie zdecydował się na Larry'ego Birda. Następne posunięcie Auerbacha polegało na dość skomplikowanym "handlu wymiennym" z Golden State Warriors. "Red" oddał im dwa prawa wyboru w drafcie za centra Roberta Parisha oraz wybór nr. 3, który został wykorzystany później na Kevina McHale'a. Auerbachowi udało się też pozyskać obrońców, Dennisa Johnona i Danny'ego Ainge. W tym składzie Celtics, pod wodzą Larry'ego Birda, pięciokrotnie walczyli wówczas w finałach NBA, trzy razy zdobywając mistrzostwo ligi.

W 1986, dwa dni po drafcie, umarł utalentowany Len Bias na skutek przedawkowania narkotyków, w 1992 kontuzja wyeliminowała z gry Larry'ego Birda, a w lecie 1993 zmarł nowy lider drużyny, Reggie Lewis. Te wydarzenia zapoczątkowały wielki kryzys w zespole. W 1997 Auerbach ściągnął do Bostonu trenera Ricka Pitino, który wcześniej pomógł wrócić do świetności New York Knicks, a następnie doprowadził drużynę uniwersytetu Kentucky do mistrzostwa uczelnianej ligi NCAA. Pitino dokonał gruntownej przebudowy Boston Celtics, angażując młodych graczy. Trzon zespołu tworzyli: dwaj utalentowani debiutanci – point guard Chauncey Billups (obecna gwiazda Denver Nuggets) i wszechstronny Ron Mercer, grający wcześniej w teamie uniwersytetu Kentucky, a także młodzi skrzydłowi Antoine Walker i Eric Williams oraz center Travis Knight. Niestety, duże rotacje kadrowe nie przyniosły efektów. Po rezygnacji Pitino w 2001 r., zespół prowadzili kolejno: Jim O'Brien, Danny Ainge i w końcu Doc Rivers, a zespół przechodził bezustanną przebudowę. Wskutek tego, największym sukcesem w ciągu ostatnich 15 lat był zaledwie finał konferencji w 2002 r.
W 2007 r. zmarł jeden z filarów zespołu, związany z Celtami od 1950 r., długoletni trener, a ostatnio prezydent klubu, Red Auerbach.
2007 r. przyniósł także największe pozytywne zmiany w składzie od lat. Do zespołu zaangażowano dwie wielkie gwiazdy: Kevina Garnetta i Raya Allena. Wraz z Paulem Pierce stanowią oni trzon nowych Celtów, których od początku stawiało się w gronie faworytów ligi w sezonie 2007-2008. Sezon zasadniczy Celtics zakończyli na pierwszym miejscu w lidze, odnosząc najwięcej zwycięstw (bilans 66-16). W fazie play-off Bostończycy, mający zapewnioną przewagę własnego boiska, rozegrali aż 20 meczów (Lakers - 15), zwyciężając kolejno Atlanta Hawks 4-3, Cleveland Cavaliers 4-3 i Detroit Pistons 4-2, i po raz pierwszy od 1987 r. wystąpili w finałach ligi, spotykając się z odwiecznymi rywalami - Los Angeles Lakers. Zakończyli je zwyciężając w serii 4-2, a w ostatnim, szóstym meczu w swojej własnej hali deklasując przeciwników 39 punktami (131-92). MVP finałów został ogłoszony Paul Pierce.

Skład:

Ray Allen           
Tony Allen    
Glen Davis         
Kevin Garnett        
J.R. Giddens        
Eddie House        
Kendrick Perkins        
Paul Pierce         
Leon Powe        
Gabe Pruitt    
Rajon Rondo        
Brian Scalabrine        
Bill Walker    
Stephon Marbury    
Mikki Moore