Historia
Zespół powstał w 1946 r. w Detroit pod nazwą Detroit Gems. Występował przez jeden sezon w lidze NBL i osiągnął fatalny bilans 4-40. W 1947 r. klub został sprzedany, a nowi właściciele przenieśli go do Minneapolis. Tam otrzymał nową nazwę Lakers - Jeziorowcy, od nazwy stanu Minnesota - "Kraina 10.000 jezior". Jako najgorszy w lidze, klub miał pierwsze miejsce w drafcie 1947 i skorzystał z tego, wybierając centra George Mikana. Mikan i nowy trener John Kundla poprowadzili zespół do mistrzostwa już w pierwszym roku po przenosinach. W następnym sezonie drużyna przeniosła się do ligi BAA, gdzie także zdobyła mistrzostwo. Liga BAA rok później przekształciła się w NBA, więc mistrzostwo z 1949 r. liczy się jako pierwsze w historii Lakersów.

W nowej lidze zespół, prowadzony przez Mikana, Verna Mikkelsena i Jima Pollarda, zdobył cztery następne tytuły: w latach 1950 oraz 1952-1954. 22 listopada 1950 r. mecz Lakers z Fort Wayne Pistons zakończył się najniższym wynikiem w historii ligi: 19-18. Nowe przepisy (24-sekundowy czas na rzut, limit 6 fauli) oraz zakończenie kariery przez Mikana ograniczyły dominację Lakersów, w sezonie 1956-57 zespół zajął nawet ostatnie miejsce w lidze. Efektem był jednak pierwsze miejsce w drafcie i znów bardzo trafny wybór skrzydłowego Elgina Baylora. Nowy zawodnik, wraz z Mikkelsenem, ożywił zespół, który znów wystąpił w finałach. Tam przegrał z, wchodzącymi na mistrzowską ścieżkę, Boston Celtics, rozpoczynając wieloletnią rywalizację obu zespołów.

W 1960 r., aby uratować finanse, poważnie nadwątlone po odejściu Mikana, drużyna przeniosła się do Los Angeles. Jednocześnie przybył następny wielki gracz - obrońca Jerry West. Lakers wciąż osiągali sukcesy, ale przez całą dekadę nie mogli zdobyć mistrzostwa, powstrzymywani przez niepokonanych Celtów. W 1965 do zespołu dołączył Gail Goodrich, a w 1968 Wilt Chamberlain, który miał powstrzymać Billa Russella. Niestety, bez powodzenia - Lakers grali w latach 60. w siedmiu z dziewięciu kolejnych finałów, ale wszystkie przegrali. W finałach 1969 r. MVP został Jerry West - jedyny raz w historii, kiedy tytuł trafił do rąk zawodnika przegranej drużyny.

W 1971 r. na emeryturę odszedł filar zespołu Elgin Baylor, a nowym trenerem został Bill Sharman. Pod jego kierownictwem zespół osiągnął historyczny wynik - na przełomie lat 1971-1972 odniósł kolejne 33 zwycięstwa - do dziś najwięcej w historii wszystkich amerykańskich lig zawodowych. Sezon skończył się również rekordowym bilansem 69-13, a rok uwieńczyło upragnione mistrzostwo, pierwsze od 18 lat. Po następnym finale, przegranym z New York Knicks, zespół opuścił następny wielki gracz - Wilt Chamberlain. Dwa lata później znalazł się jego następca - trzykrotny MVP ligi, Kareem Abdul-Jabbar. W nowej drużynie Jabbar zdobędzie następne trzy tytuły najwartościowszego gracza ligi.

W 1979 r. właścicielem Lakers został Jerry Buss, który patronuje drużynie do dziś, a do zespołu trafiła następna wielka gwiazda, Magic Johnson. Już w pierwszym roku Magic poprowadził Lakersów do tytułu mistrza NBA, pierwszego ale nie ostatniego w latach 80., a sam zdobył swój pierwszy tytuł MVP Finałów. W 1982 r. trenerem został niedawny gracz Pat Riley, który doprowadził zespół do mistrzowskiego tytułu w pierwszym roku swojej pracy. Był to zarazem pierwszy z czterech występów w finałach ligi pod rząd, kolejny tytuł Lakers zdobyli w 1985 r. Po roku przerwy w występach finałowych Jeziorowcy wrócili w 1987 r., silniejsi niż kiedykolwiek, zdobywając dwa tytuły z rzędu. Drużynę tę ocenia się jako jeden z najsilniejszych teamów wszech czasów, w składzie którego występowali: Magic Johnson, James Worthy, Kareem Abdul-Jabbar, Michael Cooper, Byron Scott, A. C. Green, Mychal Thompson i Kurt Rambis. Lansowany przez nich "Showtime" do dziś pozostaje wzorem radosnej, ofensywnej i efektownej, a zarazem skutecznej gry dla wielu zespołów NBA. W tym czasie Magic trzykrotnie został wybrany MVP ligi oraz trzykrotnie MVP finałów.

Następny rok, szumnie zapowiadany jako "Three-peat" (skrót od three repeat), przyniósł jednak porażkę w finałach z Detroit Pistons i koniec kariery Abdul-Jabbara. Po następnej klęsce, w play-offach 1990 r. z Phoenix Suns, Riley zrezygnował z prowadzenia zespołu. Paradoksalnie, otrzymał wtedy swój pierwszy tytuł trenera roku. Nowym centrem został Serb Vlade Divac, a trenerem Mike Dunleavy. W 1991 Magic Johnson zaszokował świat, oznajmiając o swoim zakażeniu wirusem HIV i przedwczesnym zakończeniu kariery sportowej. Zespół nie mógł podnieść się po odejściu swych frontmanów przez połowę dekady. Nie pomagały nawet desperacki kroki, jak zatrudnienie Magica na stanowisku trenera. Jasne punkty w tym okresie to sezon 1994-95, kiedy pod wodzą Dela Harrisa zespół dotarł do finału konferencji, przynosząc swemu trenerowi tytuł coacha roku, a menedżerowi Jerry'emu Westowi tytuł menedżera roku.

Właśnie Jerry West w następnym roku wykonał dwa ruchy, które przywróciły wielkość zespołowi: zatrudnił perspektywicznego centra Shaquille O'Neala, oraz wymienił Divaca za 18-letniego rzucającego obrońcę Kobe Bryanta. Jako jedyna drużyna w lidze Lakers nie mieli wtedy gracza powyżej 30 roku życia. Młody zespół, mający w składzie m.in. Roberta Horry'ego, Dereka Fishera i Ricka Foksa, odnosił umiarkowane sukcesy w play-offach. W 1999 r. do drużyny dołączyli Glen Rice i, na krótko, charyzmatyczny Dennis Rodman, ale decydująca zmiana przyszła rok później, z zatrudnieniem na stanowisku trenera Phila Jacksona. W nowej hali Staples Center Lakers zdominowali ligę w nowym millenium. Zdobyli kolejne trzy tytuły mistrzowskie pod rząd, w latach 2000-2002, a O'Neal trzykrotnie otrzymał tytuł MVP Finałów, w 2000 r. dokładając tytuł MVP ligi i MVP Meczu Gwiazd. Phil Jackson zdobywając dziewiąty tytuł mistrza w ciągu dwunastu lat, dogonił legendarnego Reda Auerbacha. Oprócz wymienionych w mistrzowskiej drużynie prym wiedli Ron Harper i Brian Shaw, a po jednym sezonie zaliczyli weterani: John Salley, A. C. Green, Horace Grant i Mitch Richmond.

Następne lata to schyłek potęgi Lakersów, spowodowany w dużej mierze gwiazdorskimi kaprysami liderów. Mimo pozyskania takich gwiazd jak Karl Malone czy Gary Payton, zespół nie osiągnął niczego ponad mistrzostwo konferencji i przegrany finał w 2004 r. Po tym sezonie zespół opuścili Phil Jackson i Shaquille O'Neal, a efektem było niezakwalifikowanie się do fazy play-off. Kolejne sezony to właściwie tylko indywidualne popisy Kobe Bryanta, które jednak nie dawały niczego zespołowi. Dopiero sezon 2007-08 przyniósł pozytywne zmiany. Pozyskano młodego centra z Hiszpanii Pau Gasola, a Bryant stał się prawdziwym liderem zespołu. Swoją grą zasłużył na pierwszy w karierze tytuł NBA MVP, ale drużyna przegrała w finałach ze znakomitymi Boston Celtics. W sezonie 2008-09 w dalszym ciągu są w ścisłej czołówce ligi.